Σίτερ, Βίλεμ ντε-

(Sitter). Ολλανδός αστρονόμος (Σνέεκ 1872 - Λέυντεν 1934). Αφού εργάστηκε μερικά χρόνια ως βοηθός στο αστεροσκοπείο του Ακρωτηρίου της Καλής Ελπίδας, διορίστηκε, το 1908, στην έδρα της αστρονομίας του πανεπιστήμιου του Λέυντεν και το 1919 ανάλαβε τη διεύθυνση του εκεί αστεροσκοπείου. Ασχολήθηκε με όλα τα θέματα της αστρονομίας, αλλά ιδιαίτερα με την αστρονομία θέσης, την αστροφυσική και την ουρανιά μηχανική. Ευρύτατη απήχηση είχε η μαθηματική θεωρία του για τους τέσσερις πρωτεύοντες δορυφόρους του Δία και οι κοσμολογικές του υποθέσεις επί πολλών θεμάτων της αστρονομίας ως προς τη θεωρία της σχετικότητας του Αινστάιν. Αρχικά είχε καταλήξει στην απόδειξη ότι το Σύμπαν δεν ήταν δυνατό να βρίσκεται σε στατική ισορροπία, αλλά ότι αναγκαστικά θα πρέπει να διαστέλλεται και να συστέλλεται. Μετά όμως, επινόησε ένα πρότυπο με μεταβλητή ακτίνα ως προς το χρόνο. Το πρότυπο αυτό, γνωστό ως το «Σύμπαν του Σ.», είχε αφετηρία τη μη παραδεκτή προϋπόθεση ότι η πυκνότητα της ύλης είναι μηδαμινή· για το λόγο αυτό, η θεωρία του θεωρήθηκε από τις πιο τολμηρές κοσμολογικές θεωρίες, δεν κατόρθωσε όμως να δώσει ουσιαστική ερμηνεία του φαινόμενου της απομάκρυνσης (φυγής) των γαλαξιών.